^#smrgSAHAF 18. Hücre -

“İran'da yazar, söylemek istediği şeyin tam olarak nereye ve kime ait olduğunu bilemiyor. Biz romanlarımızda yaşamın bütün boyutlarını ele alamıyoruz. Yaşamda öyle sorunlar var ki Batı'nın yazarı onları ortaya atmakta özgürdür; ama biz değiliz! Yüzyıllar önce Hafız ve Mevlana yazdıktan sonra sansüre maruz kalırlardı; ama biz şimdi yazmadan önce sansürleniyoruz. En başta da kendi kendimizi sansürlüyoruz.”

“Gardiyan, şaşarak baktı Büyükanne'ye, ‘Çünkü bunlar bir avuç zorba. Bir avuç kama bağlayan. Bir avuç sapık kulampara. Çoğu alkolik, esrarkeş. Hem ne maaşlar alıyorlar bilemezsiniz. En lüks arabalar. Bir de her gün öldürdüklerine karşın fazla mesai alıyorlar üstüne üstelik,' diye bağırıyordu yaşlı kadın.”

18. Hücre, yazarın herhangi yazınsal kalıp ve biçim kaygısı gütmeden gerçekleri olduğu gibi yansıttığı bir belge niteliği taşırken, İran'daki Şah döneminin acımasız baskısını, çıplak faşizmin uygulanışını ve insan onurunun yok edilişinin hikayesini anlatıyor. 18. Hücre, o totaliter sistemin pornografik cinayetlerinin ve dehşetinin gerçekçi bir yaklaşımla yazınsal dile dönüşümünün bir ürünüdür. (Arka kapaktan)