^#smrgSAHAF Aşk -

Can, aşk senin kendine mahsus varlığını yakmış ve sende boş bir kalıptan başka bir şey bırakmamıştır. Sen içi boş bir kaval gibisin ki bu vücuttan duyulan ses, kaval çalıcının sesidir. Sen kendi vücudundan ölmüş ve benim aşkımla yaşıyan bir vücutsun. Aşkın cünun anları senden gitmiştir. Mademki artık hikmeti buldun, sakit ol. Aşkın sırrına bu dudaklar kilit olsun. Şu yanan odunlardan çıkan alevi görüyor musun? bu çatırdılar, bu feryat biraz sonra kalmayacaktır. Hatta kor geçince, o kızgın ateşin vücudundan eser kalmıyacak, yalnız bir parça kül kalacak ki onu da akibet havaya savuracaklardır. Aşkın hakikati budur Can. Alev, kor, kül ve nihayet hiçlik. Ocağın içinde kıvılcımlar saçarak, yanan ateşin kızıl ışığından başka odada aydınlık yoktu. Dolunay ve Can ocağın başında birer kilime oturmuşlardı. Canın ruhunun terbiyecisi bu gece olgunluğunun bedir haline gelişini haber veriyordu; ve ocakta yanan odaya kızıl bir ışık saçan ateş, bu konuşmıya lâtif ve canlı bir mana veriyordu. (Kitaptan)