^{#smrgKİTABEVİ} Demokratik Paradoks -

Demokratik Paradoks'ta, tartışılan konular Chantal Mouffe ile Ernesto Laclau'nun Hegemonya ve Sosyalist Strateji'de başlattıkları ve yazarların kendilerini tanımlamalarıyla ‘post Marksist' ya da ‘radikal demokrat' kuramın -politik ve pratik argümanlarının da- geliştiriliyor olması açısından önemlidir.

C. Mouffe- Demokratik Paradoks'ta, radikal demokrat bir programın çerçevesini belirliyor: “Sağ ve solun ötesine geçme gereğini savunanlar, içinde yaşadığımız küreselleşen, refleksif toplum tipinde, ne muhafazakarlık ne de sosyalizmin yeterli çözümler sunabileceğini ileri sürerler. Kuşkusuz durum böyledir. Dahası, politik pratikte, sol ve sağ kategorilerinin giderek daha fazla bulanıklaştığı da doğrudur. Ama, bizim görevimiz, solu, eskiliğini ilan etmek için değil demokratik mücadeleyi yeniden canlandırmak için yeniden tanımlamak olmalıdır.

Sol demokratik politika açısından can alıcı iddialardan biri, neoliberalizme bir alternatif oluşturmaya başlamaktır. Solun itibar edilebilir bir projesinin olmamasının nedeni, neo-liberal söylemin günümüzde karşı çıkılmayan hegemonyasıyla açıklanabilmektedir. Paradoksal olarak (...) sol, ideolojik anlamda hala ve tümden yenik durumdadır.

Politika, bir çatışma ve faklılık bağlamında birliğin yaratılmasını hedefler; ‘onlar'ın belirlenmesiyle, ‘biz'in yaratılmasıyla ilgilidir daima. Demokratik politikanın yeniliği bu biz/onlar karşıtlığının üstesinden gelmek değil -bu olanaksızdır- ama onun oluşturulduğu farklı tarzdır. Can alıcı konu, biz/onlar ayrımını, çoğulcu demokrasiyle uyumlu bir şekilde yapmaktır.

Etik olanla politik olanı uzlaştırmanın mümkün olduğu yanılmasını bir kenara atmak ve politiğin etik tarafından sonu gelmez sorgulamasını kabul etmek; aslında demokratik paradoksu teslim etmenin tek yolu budur.” (Arka Kapak'tan)