Küratör: Altan A. Marçelli, Emre Senan
ERKMEN SENAN'IN RESİMLERİ ÜZERİNE
Bir “yer"de yaşamak, sınırlar içinde yaşamak demektir elbette. O “yer"i tanımlayan sınırlar coğrafi olarak tanımlanabildiği gibi, yalnızca algılar ile de belirlenebilir. Daha açık bir söyleyişle bu sınırlar, nehirler, denizler, düzlükler, engebeler gibi bir takım işaretler ile ortaya konulabilir; ama diğer yandan bunlara gereksinim duyulmadan da bir sınır çizilebilir ki, o da çok kişisel bir tavır sonucunda gerçekleşir.
Coğrafi işaretler, sınırları somutlaştırmak açısından son derece elverişlidir. Coğrafi biçimler değişmeden varlığını sürdürdüğü müddetçe, hiç kimse o sınırları tartışmaz. Eğer yine de bir tartışma olacaksa, o da siyasi tartışmalar çerçevesinde kalır: Örneğin, sınırları değiştirmek adına, başka coğrafi noktaların saptanması için siyasi gücün devreye sokulduğu ataklardır bunlar. Aslında bu anlamda bir sınır değiştirme girişimi, yasal yollarla belirlenmiş ve çitler ya da tel örgülerle çevrilmiş bir arazi parçasının yerinin, yine yasalara dayandırılarak değiştirilmesine benzer: “Biz şu sınırlar içinde yaşıyoruz, ama yeni bir yasal uygulamaya göre, artık başka sınırlar içinde yaşayacağız." Sınır çizgileri, somutluklara bağlı olduğunda, bunu söylemek zor değildir.
Ne var ki algılarla belirlenmiş sınır, coğrafi işaretlerin somutluğundan ya da yasaların çizdiği çizgiden çok daha farklıdır. Her şeyden önce bu, kişiseldir ve duyusaldır. Bir insan, duyularıyla algıladığı bir “yer"in içindedir ve sınırlarını da buna göre çizer. Oysa çizilmiş bir sınır çizgisi de yoktur; duyularıyla algılayabildiği bir alanın sona erdiği yer, ufuk çizgisinin belirsizliğinden başka bir şey değildir. O halde bu sınır, kesin bir işaret özelliği taşımamaktadır, daha çok belirgin olanla, belirsizlik arasında bir soyutluktur. Ve söz konusu soyutluk, tümüyle kişisel bir tanımın eseridir.
Küratör: Altan A. Marçelli, Emre Senan
ERKMEN SENAN'IN RESİMLERİ ÜZERİNE
Bir “yer"de yaşamak, sınırlar içinde yaşamak demektir elbette. O “yer"i tanımlayan sınırlar coğrafi olarak tanımlanabildiği gibi, yalnızca algılar ile de belirlenebilir. Daha açık bir söyleyişle bu sınırlar, nehirler, denizler, düzlükler, engebeler gibi bir takım işaretler ile ortaya konulabilir; ama diğer yandan bunlara gereksinim duyulmadan da bir sınır çizilebilir ki, o da çok kişisel bir tavır sonucunda gerçekleşir.
Coğrafi işaretler, sınırları somutlaştırmak açısından son derece elverişlidir. Coğrafi biçimler değişmeden varlığını sürdürdüğü müddetçe, hiç kimse o sınırları tartışmaz. Eğer yine de bir tartışma olacaksa, o da siyasi tartışmalar çerçevesinde kalır: Örneğin, sınırları değiştirmek adına, başka coğrafi noktaların saptanması için siyasi gücün devreye sokulduğu ataklardır bunlar. Aslında bu anlamda bir sınır değiştirme girişimi, yasal yollarla belirlenmiş ve çitler ya da tel örgülerle çevrilmiş bir arazi parçasının yerinin, yine yasalara dayandırılarak değiştirilmesine benzer: “Biz şu sınırlar içinde yaşıyoruz, ama yeni bir yasal uygulamaya göre, artık başka sınırlar içinde yaşayacağız." Sınır çizgileri, somutluklara bağlı olduğunda, bunu söylemek zor değildir.
Ne var ki algılarla belirlenmiş sınır, coğrafi işaretlerin somutluğundan ya da yasaların çizdiği çizgiden çok daha farklıdır. Her şeyden önce bu, kişiseldir ve duyusaldır. Bir insan, duyularıyla algıladığı bir “yer"in içindedir ve sınırlarını da buna göre çizer. Oysa çizilmiş bir sınır çizgisi de yoktur; duyularıyla algılayabildiği bir alanın sona erdiği yer, ufuk çizgisinin belirsizliğinden başka bir şey değildir. O halde bu sınır, kesin bir işaret özelliği taşımamaktadır, daha çok belirgin olanla, belirsizlik arasında bir soyutluktur. Ve söz konusu soyutluk, tümüyle kişisel bir tanımın eseridir.
