^#smrgSAHAF Gülüşün Gelincik Tarlası -

Uzun kış gecelerinin getirdiği, yalnızlığı, yalnızlığın içinde yalpalaya yalpalaya öğrenmiştik yatılı okullarda; içimizde büyüyüp duran korkunun öteki adının “boşluk” olduğunu bilmeden hem de... Hafta sonlarını, bayram tatillerini, dönem tatillerini iple çeker, tatil hayaliyle uyurduk...Yaşam ne denli büyütmüş olsa da, içimizdeki çocuk hala aynı yerde saklı duruyordu. Başı sonu belli olmayan masallar anlatıp zamanı kucağımızda salladığımız; bizi tekil şahıs topraklarından alıp “biz” ülkesine taşıyan, içimizi dolduran, çoğaltan, en hüzünlü, en şefkatli, en masum olduğumuz günlerdeki çocuk, biraz yara bere almış ve yaraları kabuk bağlamıştı o kadar... (Arka kapak)