Hikâyede zaman sonsuzluğa tekabül eder. Sonsuzluk düşüncesi insanoğlunun temel eylem alanı olan hayat ve çatışma ile birlikte kendini gösterir. Çünkü hayat var olduğu sürece çatışma da olacaktır. Geriye bu ikisi arasındaki etkileşimin anlatımı kalmaktadır. Anlatı, insanoğlunun bir nevi kendini kendine, başkalarını kendine, kendisini de başkalarına anlatma girişimidir. Dolayısıyla, hikâyenin sürdürülebilirliği de izlenebilirliği de hayat ve çatışmaya bağlıdır. Sürdürülebilirlik gibi izlenebilirliğin de temelinde güçlerin çatışması vardır. Çatışma, bir tür etki tepki ilişkisi olup çözüm gerektiren gerginlik ve huzursuzluklardır. Çözüm gerektirme meselesi de insanın hem maddi hem de manevi duyarlılık sahibi olması ve insan fıtratındaki uyuma duyulan özlemdir. Bu özleyiş, anlatma biçimleri farklılaşsa da çatışmayı çağlar boyunca etkilemiştir. Çatışma, uyum içinde ve birlikte var olamayan elemanların sorunlarını ifade eder. Bazen, bir tip ya da karakterin kendi içinde, bazen de tip ya da karakterin başka figür ya da unsurlarla yaşadıkları çatışmayı ortaya çıkarır.
Bu eser, hikâye türleri arasında gel-gitlere dayanan, çerçevede bireyin olduğu ama etrafında kımıldanan yaşantıya ulaşma gayreti üzerine oturuyor. Klasik olay ve durumlardan uçlanan, kısa hikâyeden çerçeve hikâyeye, “benmerkezci” hikâyeden üst kurgulu hikâyeye selam veren metinlerden oluşuyor. Hem bir tip ya da karakterin kendi içinde yaşadığı kararsızlıkları ifade eden iç çatışmaları; hem bir tip ya da karakterin kendisi dışındaki unsurlarla yaşadığı uyumsuzluklardan neşet eden dış çatışmaları bariz şekilde ortaya koyma amacı taşıyor.
