^#smrgSAHAF İnsancıklar -

Bir sabah -yazdı- Dostoyevski beni evine çağırdı. İçeri girdiğimde onu aynı zamanda yatak görevini de gören divanın üzerinde otururken buldum. Önündeki minik masasında büyük yapraklı ve ufacık yazılı oldukça hacimli bir defter duruyordu.

Lütfen şuraya otur, Grigoroviç. El yazmalarımı daha yeni temize geçirdim ve şimdi sana onları okumak istiyorum. Otur şuraya ve okurken bölme beni."

Bana okuduğu şey çok geçmeden İnsancıklar adıyla yayınlanacaktı. Daha ilk sayfalarından bunun benim kendi yazdıklarımdan ne denli daha iyi olduğunu anladım ve bu kanı okuma sürdükçe pekişti. Kendimden geçmiş bir şekilde defalarca boynuna atılmak istiyordum; beni engelleyen tek şey, onun duygu patlamalarına karşı gösterdiği isteksizlikti. Yine de yerimde oturmama olanak yoktu ve defalarca hevesli bağrışlarla okumasını bölüyordum."