^#smrgSAHAF İsa'nın Oğlu -

Denis Johnson İsa'nın Oğlu'nda adeta halüsinasyon gibi, benzersiz bir Amerika portresiyle çıkıyor karşımıza... Ve Chuck Palahniuk'un deyişiyle, "kurmaca bir yapıtta bugüne dek tasvir edilen en dürüst ve en gaddar sahneleri içeren" bu portrede, marazi ilişkiler, anlamsız bir şiddet ve uyuşmuş beyinlerin şiddet karşısındaki duyarsızlığı ön plana çıkıyor. Birbirine bağlanan bu hikâyelerin bir trafik kazasından ve aşırı dozda eroinden sonra sağ kalan, dokuz canlı isimsiz anlatıcısı "kutsanmış" mıdır yoksa? Düzenbazdır, yalan söyler, hırsızlık yapar belki ama etrafında olup biten her şeyin içyüzünü olağanüstü bir kesinlikle ve benzersiz bir yalınlıkla dile getirme yeteneğine sahiptir.

Johnson uyuşturucu ve alkol bağımlılığının patolojisini, vurdumduymazlığa varan, zaman zaman içimizi ezen, zaman zaman da kanımızı donduran bir soğukkanlılık ve gerçekçilikle anlatıyor. Onun karakterleri ufak tefek suçlarla, derin bir usançla, rahatsız edici, çılgınca bir mizah anlayışıyla örülü, amaçsız dünyalarında, yoğun bir alkol ve uyuşturucu pusunun içinde yollarını bulmaya çalışıyorlar. Düşlerin gerçek taklidi yaptığı; halüsinasyonun nerede başladığının, gerçeğin nerede bittiğinin kolay kolay kestirilemediği bir dünya bu. Yine de ilk bakışta duyarlıktan ve heyecandan yoksun gibi görünen bu hikâyelerde umut ışığı hiç de eksik değil.

Johnson'ın daha önce yayımladığımız Melekler adlı romanında da sergilediği sıradan olanı olağanüstü kılma becerisi bu anlatıda bir şairin sesine bürünüyor. Romandan hikâyeye, şiirden oyuna farklı türlerde kalem oynatan yazar, bu yapıtında "düzyazıdaki şiir"e alabildiğine yaklaşıyor. Her şeyi iyice damıtarak, öze indirgeyerek...

Johnson'ın yapıtı algı kapılarını aralık bırakıyor, şehirdeki yitik ve boş bir barın tahta kapısı gibi... -Guardian (Arka kapaktan)