^#smrgSAHAF OSMANLICA: Son Emel -

“ ‘Veremim' bunu hergün tekrar ediyordu. Etrafında yavaş yavaş çürüyüp birdenbire devrilen binlerce misallerle anlamıştı ki yakında kendisi de ölecekti, bunu tebessümlerle, latifelerle daima söylerdi; fakat bütün bunlara rağmen zaten tetebbu etmiş olduğu bu hastalığın kendinde mevcud olan her türlü alemine, hekimlerin artık tereddüd-amiz baş sallamalarına , akrabalarının pür telaş bir tekayyüdden başlayıb günler, haftalar geçtikçe elim bir tevekkülle inen meraklarına, nihayet bütün gördüğü, bütün hissettiği, en hafif renklerine kadar kaçırmadığı bütün şu ahvale rağmen öleceğine inanmıyor, inanamıyor idi.”