^#smrgSAHAF Perde Arkası: Türk Tiyatrosundan Anılar... -

‘Şehirlerin, semtlerin ve sokakların da hikayeleri vardır. Bir olaylar zincirini, belirli bir dönemi, hatta bütün bir çağı anlatırlar. İstanbul'un birçok köşesi ve semti böyledir. 19. yüzyıl sonlarında parıltısı azalan, 20. yüzyıl başlarında kararan Direklerarası'nı Birinci Dünya Savaşı sonlarında tanıdım. O günlerin kapkaranlık İstanbulu'nda Direklerarası'nın hiç değilse yılda bir ay ramazanda aydınlık, neşeli ve göz alıcıydı. Dükkanların önünde sütunlar yoktu, fakat Direklerarası ünü, canlılığı ve renkliliği az buçuk da olsa vardı. Bu semti on yıl kadar gündüzleri, geceleri, kışları ve baharları, yazları ve güzleriyle içli dışlı yaşadım. Tiyatro ve sinema antreleri, paradileri, perde arkası ve kulisleriyle, komik - i şehir sanatçılarıyla. Daha sonraki yıllarda Darülbedayi - i Osmani'yi, Cemal Sahir Opereti'ni, Muhlis Sabahattin'i, Şehir Tiyatrosu'nu, İstanbul Opereti'ni, İstanbul Tiyatrosu'nu, Karaca Tiyatrosu'nu tanıdım, sanatçılarıyla uzun yıllar süren dostluklar kurdum. Naşit, Hasan Efendi, Behzat Butak, Bedia Muvahhit, Vasfi Rıza Zobu, Raşit Rıza, Hazım Körmükçü, Rey kardeşler, Cahide Sonku, Toto Karaca, Ali Sururi, Muammer Karaca gibi Türk tiyatrosuna çok büyük emeği geçmiş sanatçılardan ‘miras'ı devralan olmadı, tiyatromuz onların eksikliğini çekmeye devam ediyor. Oyuncusuz sahne, seyircisiz tiyatro salonu daha bir etkili oluyor. Boş salonun boş sıraları, boş locaları ve paradisi, olduğundan daha bir başka görünüyor karanlıkta. Perde arkasında, son oyunun yarı sökülmüş dekoru, unutulmuş bir kostüm parçası, duvara dayalı eski bir kılıç, tek ampulün sarı ışığında ürpertiyor. En güçlü oyun, bomboş sahnede aktörsüz oynanıyor, geçmiş oyunların soluğu, göçmüş yüzlerce oyuncunun gölgeleriyle... Tiyatrolarda oyunların en sarsıcısı, içe işleyeni, boş ve karanlık salonda perde arkalarında oynanır.' - Burhan Arpad (Arka Kapak)