^#smrgSAHAF Sıhhat Yolu -

O gün ki, İstanbulu, keyfince ezip çiyniyerek, hurdahaş eyledi bir süngülü küffar alayı, milletin can evinde tuttuğu Halife denilen adam: Can cümleden aziz, can benim canım, çıkşın elin canı. Diyerek bu alaya katılmıştı, sen ey ulu Gazi, bunu gördün, canın başına sıçradı:

Çıkmadık canda ümit var; böyle can çekişmedense ölmek yektir, dedin, canı gönülden sevdiğin miletin içine atıldın. İçinde yaşadığın elemine, sevincine iştirak ettiğin milletteki perişanlığa; baharını, kışını gördüğün memleketin durgunluğuna baktın, bu perişanlığın, bu durgunluğun, milletin, kanı durmuş, iliği kurumuş, bir ihtiyar veya özü tükenmiş, ciğeri çürümüş, bir müteverrim, veyahut paslanmış, suyu kaçmış bir çelik halinde, olmasından ileri gelmediğini anladın.