^#smrgSAHAF Tanrının Unuttuğu İnsanlar -

“Eve kadar gidip karısını dövemeyecek derecede yorgun hissediyordu kendini. Daha ziyade uyumak isterdi. Yeryüzündeki bağlarından kopunca, yeniden uykuya daldı, tam bıraktığı yerden, yarıda kalmış bir iş gibi. Dükkândaki gölge, büyümek için her tür yaşamın durmasını beklemiş gibi çoğaldı; uykunun azar azar ele geçirdiği bir ini andıran dükkânda, görünmez sıçan dişleri gibi her şeyi kemiriyordu. Ve oraya çökmüş olan adam, ne kadar hayat dolu olursa olsun yakında uykunun onu yutacağını; onu, aptallığını ve tembelliğini ve mahallenin ucuna kadar bütün sakinleri yutacağını bilmiyordu.”

- Bak ufaklık, şuraya bir köşeye otur da bırak çalışayım. Bizim yoksul olmamız, Tanrının bizi unutmasındandır oğlum.

- Tanrı! Peki Tanrı bizi ne zaman hatırlayacak baba?

- Oğlum, eğer Tanrı birini unutursa, bu daima böyle sürer.