^#smrgSAHAF Bir Gemide Gider Gibi -

1970'li yılların başında Yazganlar İsveç'e göç ettiğinde; Ayla Yazgan Hacettepe Üniversitesi Sosyoloji Bölümû nü bitirmişti. Kaç yıldan beri de edebiyat dergilerinde, özellikle Dost Dergisi'nde öyküleri yayınlanıyordu. Eşi Abdi Yazgan da o sıralar, Ankara'nın sanat/edebiyat ve sol siyaset çevresinde tanınan, sevilen bir fotoğraf sanatçısıydı.

Yıllarca Stockholm Üniversitesi'nde sosyolog olarak görev yapan Ayla Yazgan; bir yandan oğulları Kerem'i yetiştirirken, beri yandan, geceleri uzun ve soğuk Kuzey Avrupa'nın bu kentinde, ısınmak için (mi) çokça edebiyat okuyarak öykü üzerinde çalıştı.

Bir Gemide Gider Gibi'nin kahramanları, sanki büyük bir ailenin (sonradan) oraya burayâ savrulmuş bireyleridir. Art arda okunduğunda, öykülerdeki kişilerin bize tanıdık gelmesi bundan olmalı. Ayla Yazgan, yaşanmış, yaşan(a)mamış eksik / fazla (ve yaralı) bir çok ömrün pişmanlığını, gecikmiş hesaplaşmasını küçük seslerle ve geniş zaman kipiyle yeni baştan kuruyor. Dışarıdakiler.. Uzaktakiler... Umutla, umutsuzlukla katlanılan beklemeler. . . Yoğun kadın duyarlığı ve inceliğiyle yüklenen hüznün soluk renkleri de yeterince bu tabloda yerini alıyor.

Yazarımızın, insana olduğu gibi, evlere, ağaçlara, çiçeklere ve bahçelere bakmasını da bildiğini söylemeliyim.

Kitaptaki bir çok öyküde Çehov'un kahramanlarından bazısının iç çekişini duyar gibi oldum.

Gün ışığına çıkmakta gecikse de, yoğun emek ve birikimiyle başarılı bir 'ilk kitap'tır elimizde tuttuğumuz. -Remzi İnanç (Arka kapaktan)