^{#smrgKİTABEVİ} Çekme Ulan Şerefsiz - 2002

Omuzda fotoğraf makinesi, elde telsiz devam eden yürüyüş, şefin anonsu ile bozulur: “Polisle teröristler arasında çatışma çıktı. Yaralılar Çapa Tıp Fakültesi Acil Servisi'ne götürülüyor. Hemen oraya git. Aman resinm atlamayalım.” Kelle koltukta, haber arabasıyla adetea uçan muhabir, gazetecilik deyimiyle “işin üzerine” düşer. Hani saniyeler önemlidir dedik ya, işte onu ispatlar nitelikte. Polisler arasında ilerleyen sedye, yaralı taşımaktadır. Kahramanımız atlanmaması gereken enstantaneyi görür görmez sedyeye yaklaşır ve deklanşörüne asılır. Ne de olsa, saniye hesabıyla yetiştiği görüntüyü yine saniye hasabıyla kaçırırsa asla telafi edemeyecektir. Sıcak olayda tekrar yoktur. Henüz birkaç kez resim çekmiştir ki, beklenmedik bir gelişme olur. Sedyede yatan yaralı can havliyle seslenir: “Çekme ulan, şerefsiz.” Tümü yaşanmış, “komik” olsalar da hayatın gerçek ve “sıcak” anlarından cımbızla çekilmiş öyküler.. (Arka Kapaktan)