^{#smrgKİTABEVİ} Divan Edebiyatı Yazıları - 1997

Bizim edebiyatımızda Ahmed Yesevî ile zühdî bir özellik gösteren tasavvuf akımı, daha sonraları İran mutasavvıflarının da etkisiyle değişik bir çizgide gelişimini sürdürmeye başlar. Önceleri Hakîm Senâî ve Feridüddin Attar yolunda açık ve kısmen sembollerden uzak şiirler yazan şairler, tasavvuf düşüncesini yavaş yavaş mecazî aşk ile karıştırarak, İran mutasavvıf şairlerinin kullandıkları remizlere de yer verirler. Özellikle, klâsik şiir estetiğine bağlı şairler, okuyucuyu mecaz ile hakikat arasında gezdirebilecek bir şiir inceliğine ulaşırlar. Bunlar, mecazî aşk ile hakikî aşk arasında güçlü bağlar olduğunu sezen, zühde karşı rindliği savunan şairlerdi