^{#smrgKİTABEVİ} Fuzuli Divânı - 2005

Fuzûlî, kendisini öyle bir âşık görür, öyle bitkin bir halde tasvir eder ki... Gözyaşı habbeleri içinde yüzmede, derd ülkesinin sergerdanı. Kim onu isterse lâle renginde katre katre gözyaşlarını izliyerek bulabilir. Dudağı şirin dilberler zevkiyle asrın Ferhadı. Kendisine atılan ve yanında toplanmış olan kınama taşları da Bisütun'u. Yakuttan değersiz değildir. Ciğer kaniyle boyandıkça kadri, kıymeti artmadadır. Gam kafilesinin kervanbaşısıdır, mihnet ve elem sahrasının yolcusu. Hiç kimseden aşağı değildir. Padişah gibi bir fakirdir, muhteşem bir yoksul. Yürüyüp giden tahtı, gözyaşıdır, bayrağı, ah! Belâ ve derd, yanından ayrılmıyan kullarıdır, cefa ve çevir, adamları. Ne mala mülke memnun olur, ne maldan mülkten ayrılsa mahzun. Müflistir, aşağıdır fakat kendisini Kaarun sanır. Gönlünde vefa definesi vardır, gözünde akıp duran la'al ve inci hazinesi. Ne felek onu dileğince döner, ne kendisi isteğine erişir. (Arka kapaktan)