^{#smrgKİTABEVİ} Hafiyeler Önde Gider -

Sözü nereye uzatalım? Kerevetin bulunduğu yerin toprağı yüksek ve dikenli otlarla kaplıdır. Hükümlülere özgü beyaz üniforma giymiş, kranta bir cellat kafileyi ölüm makinesinin yanıbaşında bekliyordur. Yargıçlara ve görevlilere saygılı bir selam sarkıtır. Başgardiyanın işareti üzerine iki kişi Hintli'yi yaka paça kerevetin üstüne çıkarır. Cellat da onların arkasından fırlar. İpi Hintlinin boynuna geçirerek sıkar. Hintli bunun üzerine "Ram ram ram" diye haykırmaya başlar. Bu ne bir dua, ne bir imdat çığlığıdır. Ama bir çan sesi gibi düzünseldir. İnsanın canına ateş bırakan bir tempodadır. Köpek buna bir inilti ile karşılık verir. Cellat ise bana mısın demez. Bir un çuvalını andıran keten bir torbayı Hintlinin başına geçirir. Hallahallah, "Ram ram ram" sesleri torbayı aşarak yine George Orwell'in ve de ötekilerin kulağına değin geliyordur.

Cellat aşağı iner, mahkumu boşlukta bırakacak mekanizmanın düğmesine parmağını yerleştirir.

Ey okur bizim kusurumuza kalma.
Biz geçmiş zamanı dillendiriyoruz. Arada bir yeni zamana da kaşık çalıyoruz ama pek belli etmiyoruz.

Hafiyeler Önde Gider, 1001 Gece Denemeleri'nin on birinci kitabı.

KİTAPTAN ''Bu deneme 22 şubat 1991'de Zweig ve Charlotte'un kendi yaşamlarını kendi elleriyle durdurmasının 49. yıldönümünde ahlar, vahlarla yazıldı. Futbolcular her zamanki gibi liglerde top koşturuyorlar, amigolar aman, elaman çığlıklarıyla kendilerini havaya fırlatıyorlardı. Savaş alıp vermesi, verip alması da dünyamızı iyisinden sarmıştı. Salâh Birsel de denemeye renk katmak için başımıza dikildi. Çünkü o hep renkli denemeler, cicili bicili yazılar yazar. Herkesler onun kitaplarını geceleri uykuları gelsin diye okursa o da aynı şeyi yapar, geceleri yatmadan önce kendi kitaplarını hatmeder.

Ey okur bizim kusurumuza kalma.

Biz geçmiş zamanı dillendiriyoruz. Arada bir yeni zamana da kaşık çalıyoruz ama pek belli etmiyoruz.''