^#smrgSAHAF Hikâyeler 1: Meydan Ortaya Çıktığında -

Ayağımı sürterek kente doğru geliyorum. Kentin silüeti bir beliriyor, bir kayboluyor. Güneş tepemi iyice yakıyor. Kafamda hiç tüğ yok. Kafam bir iskeletin kuru kafasıdır biliyorum. Ölmek, elbet kolay bir şey değil. Ölü olmak ve ayakları, iki kuru kemikten başka bir şey olmayan ayakları kente doğru sürüklemek kolay bir şey değil. Göz çukurlarımdan gözsüz bakıyorum. Ve görüyorum. Etsiz ellerimle tutuyorum. Ayaklarım da toprağa değmekte ve dokunmaktadır. Ama nedir gördüğüm, tuttuğum ve dokunduğum? İskeletimle birlikte bir özü taşıyorum. Özümle görüyorum, tutuyor, dokunuyor ve kemiklerimi taşıyorum. ( Kitaptan )