^{#smrgKİTABEVİ} İki İnsan İki Anıt: Eduard Zuckmayer - Walter Strauss - 2004

- Tamam Hanna, şimdi geliyorum.

Rüzgar terastaki çanı tam da Strauss'un kalkması gereken dakikada hareket ettirmişti.

... Sonra yeni binaya taşınıldı. Zuck yaşlanmıştı. Yeni bina bu yakarıyı tanımıyordu. Arada bir duyulsa da bu tınılar sağır duvarlara bir şey söylemiyordu. Ona yabancıydı. Onu hiç içine sindiremedi. Bu duvarlar, huzuru, bilgeliği ve barışı henüz tanımıyordu. Tanıyacak fırsatı da kaçırmıştı. Çünkü o 'gül bahçesi' bu binanın hiçbir duvarına dayanamıyordu artık. O bina, gel-gitle bir yükselip, bir alçalan koyu renk, (gücü kendinden gelmeyen) hırslı suların çevrelediği ve dövdüğü kayalık bir adaydı sanki. Dingin ve güzel bir atmosferde, kendisiyle barışık olağanüstü gayretin ve büyük bilginin değerini bilmesi olanaksızdı.