^#smrgSAHAF Kadınlar Gülmemeli -

Seslerimizi tanıyamamıştık. Belki birbirimizi de. Korkunç bir çığlığı yaşadıktan ve duvarların sarısı yerlere aktıktan sonraya kadar. Beysi'nin o zaman neden “Ölmek istiyorum Remzi,” dediğini şimdi daha iyi anlıyorum. Onu tanıdıktan sonra yaşama sevinci kadar ölümü de bir sevinç olarak duyumsadım. Yaşama sevinci ve ölüm; hep yüreğimin orta yerinde ve birbirlerinden hiç kopmadan durdular.

Remzi Karabulut, ilk öykü kitabı Kadınlar Gülmemeli'de yepyeni insan tipleriyle tanıştırıyor okuru. Kekeme Eso'dan gizemli, uzak Beysi'ye, amcasına tadına doyulmaz mektuplar yazan Ramazan Kara'dan intihar etmeden önce ayran içen, simit yiyen ayrancıya, canlı, unutulmaz tipler. Yaşamını Tarsus'ta sürdüren, yazılarını ancak kalabalık mekânlarda yazabilen Karabulut, daha ilk kitabında ustalığa ulaşmış kalemiyle giriyor edebiyatımıza. (Arka kapaktan)