^#smrgSAHAF Sezai Özdemir -

Sezai Özdemir için resim yapmak, dokunsalın görmeyi istila ettiği noktada, beden ile topyekün diyaloğa girmektir; fırça, süretine yardımcı olduğu figür için, ellemeye aracılık eden ir aygıtı anımsatır burada. Ancak dokunulabilir nitelikte olanın, uzak/yakın ilişkisini bağlamında, mesafe kavramıyla herhangi bir ilgisi yoktur Özdemir'de - ellemeyle iç içe olan, sözcüğünn en geniş anlamıyla, topaklaşmış “dünya acısı”nnın bedende cisimlenen tezahürüdür. Beden ve ıstırap teması, loytmotif olmaktan öte, herşeyin üzerine inşa edildiği bir şifreli bastır -ya da, katlanılmaz hale gelen yaşantı içeriğinin yegane ve zorunlu çeşitlemesi olarak tüm resmi yönlendiren basso contino. (Kitabın İçinden)