^#smrgSAHAF Son Halife Abdülmecid Efendi: Saltanatsız Hilafet ve Halifeli Cumhuriyet Günlerinde -

Halife sofada oturmuş, yüksek sesle Kuran okuyordu. O gece kandildi. Kapının aralığından akıyordum. Kâtibe Hanım; İlk defa olarak kandil gecesi sarayda Mevlid-i Nebevi okunmadı. dedi. Gözümün önünde bir devir kapanıyordu. Kuran okunması sona ermişti. Halife ayağa kalktı. Müze müdürü Halil Beyin portresini henüz bitirmişti, sehpada duruyordu. Gitti imzaladı. Hazinedar Usta, Halifeye beni göstererek: Hanımefendi kederinize iştirak ediyor. dedi. Halife, Büyük Millet Meclisinde hilafetin ilgası hakkında konuşmuş olan amcam Hamdullah Suphi (Tanrıöver) Beye benim vasıtamla şu haberi gönderdi: Hamdullah Beye söyleyin, meramına erdi. Osmanlı hanedanı bu memleketten çekiliyor...

Abdülmecid Efendi... Tarihte, varlık günlerinde tevazu, yokluk günlerinde izzet elbisesini giymenin nasip olduğu pek az kimseden birisi... Son halife... Halkla yakın temas kuran, hanedana has kuralların bu yakınlığı bozmasına müsâde etmeyen "demokrat bir prens"... Dindar, gelenekle barışık ama aynı zamanda Batıya da açık bir insan... Doğu-Batı, Gelenek-Modernite ikilemleri karşısında kompleks taşımayan bir Türk münevveri… Gittiği her yerde sıkı takip altında yaşayan bir sürgün... Vatan hasretiyle yanan, bu topraklara gömülmeyi vasiyet eden bir vatan sevdalısı... Vasiyetini yıllarca yerine getirmeyenlere nazire yaparcasına, Hz. Peygambere komşu olacak kadar da talihli bir kul...