^#smrgSAHAF SSCB Marksist Diyalektiğin Sonu: Siyaset Bilimi Açısından Bir Değerlendirme -

Eğer Marx'ın, pek çok görüşlerinden, günümüze kadar oluşturulmuş Marksizmler olgusu söz konusu ise, bunun artık bir bunalım içinde olduğunu yalnız, bir zamanlar hararetle Marksizmi savunan existentialiste Marx'çılar değil, hatta hâlâ komünist olduklarını ileri süren bir kısım komünistler de değil, dünyada pek çok Komünist Partisi daha, bu bunalımı, Marksizmdeki eskimişliği açıklamaktan çekinmiyorlar. Jean Paul-Sartre, daha 1945'lerde iki bin sayfalık dev eseri "Diyalektik Aklın Eleştirisi"nde bu bunalımı vurgular. Çin Komünist Partisi bu yolda başı çeker görünmektedir. Ekonomik girişimlerle Gorbaçev Rusya'sı bile aynı yola doğru adımlar atmaktadır.

Bu çalışmaya, yazar, anti-komünist bir görüşle yaklaşmayı düşünmemiştir. Eğer okuyucuda bu izlenimi uyandıracak olursa, bilmeli ki, bunun nedeni, doğrudan doğruya XIX. yy'a ait ihtilalci bir felsefenin ve bu felsefenin yarattığı Proletarya efsanesinin, İkinci Dünya Savaşından sonra çürüyüp eskidiğidir. 1917 Devrimi gibi, Çin Devrimi de Proletaryanın eseri değil, fırsatçı ve komplocu liderlerin sağladığı bir sonuçtur. 1917 Devriminin itici gücü, Birinci Dünya Savaşında Çar ordusunu propagandaları ile çökerten Rus Sosyal Demokrat İşçi Partisi'nin ajitasyonları ve fırsatçı liderleri; Çin Devriminin itici gücü ise, Japonlara karşı Çin'in verdiği, uzun anti-emperyalist

savaşta, 1935-1946 arası Çin Komünist Partisi'nin Kuomintang'la Japonlara karşı ortak cephe ittifaklarında Kuzey Çin'de, Mao'nun kurduğu, köylülerden oluşan Kızıl Ordu olmuştur. Köylülerin büyük bir çoğunluğu, özerk olarak Mao'nun o yörelerde kurduğu ittifaka hedef olmuş değillerdi. Büyük feodal beylerle kurulan, yurt savunmasına yönelik bir ittifaktı Mao'nun köylü ittifakı.

Mao'nun son çılgınlığı, "Kültür Devrimi" denemesi dahi Proletaryayı devrimin 'sahibi' yapmağa yetmemiş, koca Çin Kıtası hep köylü kalmıştır. (Önsöz'den)