#smrgKİTABEVİ Türkiye-İtalya Siyasi İlişkileri (1923 - 1939) CİLTLİ - 2020
Lozan Barış Antlaşması'nı onaylayan ilk İtilaf Devleti olan İtalya'nın bu hareketi, dostane bir tavır olarak görülmüş ve takdir edilmiştir. Görünüşe göre iki ülke arasında var olan iyi ilişkileri daha ileriye götürmek için bütün şartlar uygundur. Ne var ki, Faşist İtalya, Cumhuriyetin ilk yıllarında Türkiye için bir tehdit haline gelmiştir. Türkiye, çağdaşlaşma hareketinde model olarak gördüğü İtalya ile "tam bağımsızlık" anlayışı doğrultusunda her alanda iş birliği yapmak için samimi bir çaba göstermiştir. Ancak, Benito Mussolini liderliğinde iktira gelen Faşistler, Roma İmparatorluğu'nun egemen olduğu coğrafya yeniden söz sahibi olmayı hedeflemişlerdir. Bu siyaset, Romalıların "mare nostrum" (Bizim Deniz) olarak isimlendirdikleri Akdeniz ve Adriyatik'te hakim olma arzusudur. Bu saldırgan tavır, Balkanlardan Doğu Akdeniz'e Afrika'dam Orta Doğu'ya kadar geniş bir coğrafyayı etrkilemiştir. İtalya'nın bu revizyonist siyasetinin bir ayağı da Türkiye'yi işgal etme planıdır. Bu yayılımcı ve tehdikar siyaset, Musul sorununun Türkiye aleyhine sonuçlanmasında rol oynamıştır.
Türkiye-İtalya siyasi ilişkilerinde 1927'ye kadar olan dönem "kriz dönemi" , 1928-1933 arası "göreceli barış dönemi " ve 1934'ten sonrası da "güvensizlik, belirsizlik ve gerginlik dönemi" olarak adlandırılabilir. İniş çıkışlara rağmen, Türkiye-İtalya ilişkileri sadece siyassi işikilerden ibaret değildir. Söz konusu dönemde iki ülke arasında spordan sanata, ekonomiden kültüre kadar çeşitli alanlarda ilişkiler mevcuttur. Cumhuriyet'in ilk yıllarında Türkiye'nin ciddi sorunlar yaşadğı İngiltere ve Fransa ile ilişkileri bir ittifak antlaşması imzalayacak kadar düzelirken İtalya ile neredeyse "düşman" noktasına gelmesi incelenmeye değer bir konudur. Bu çalışmada sadece siyasi ilişkiler birinci elden Türk ve İtalyan kaynaklarından faydalanılarak incelenmiştir. Devamı olan sosyal, kültürel ve ekonomik ilişkilerde hazırlanmaktadır.
Lozan Barış Antlaşması'nı onaylayan ilk İtilaf Devleti olan İtalya'nın bu hareketi, dostane bir tavır olarak görülmüş ve takdir edilmiştir. Görünüşe göre iki ülke arasında var olan iyi ilişkileri daha ileriye götürmek için bütün şartlar uygundur. Ne var ki, Faşist İtalya, Cumhuriyetin ilk yıllarında Türkiye için bir tehdit haline gelmiştir. Türkiye, çağdaşlaşma hareketinde model olarak gördüğü İtalya ile "tam bağımsızlık" anlayışı doğrultusunda her alanda iş birliği yapmak için samimi bir çaba göstermiştir. Ancak, Benito Mussolini liderliğinde iktira gelen Faşistler, Roma İmparatorluğu'nun egemen olduğu coğrafya yeniden söz sahibi olmayı hedeflemişlerdir. Bu siyaset, Romalıların "mare nostrum" (Bizim Deniz) olarak isimlendirdikleri Akdeniz ve Adriyatik'te hakim olma arzusudur. Bu saldırgan tavır, Balkanlardan Doğu Akdeniz'e Afrika'dam Orta Doğu'ya kadar geniş bir coğrafyayı etrkilemiştir. İtalya'nın bu revizyonist siyasetinin bir ayağı da Türkiye'yi işgal etme planıdır. Bu yayılımcı ve tehdikar siyaset, Musul sorununun Türkiye aleyhine sonuçlanmasında rol oynamıştır.
Türkiye-İtalya siyasi ilişkilerinde 1927'ye kadar olan dönem "kriz dönemi" , 1928-1933 arası "göreceli barış dönemi " ve 1934'ten sonrası da "güvensizlik, belirsizlik ve gerginlik dönemi" olarak adlandırılabilir. İniş çıkışlara rağmen, Türkiye-İtalya ilişkileri sadece siyassi işikilerden ibaret değildir. Söz konusu dönemde iki ülke arasında spordan sanata, ekonomiden kültüre kadar çeşitli alanlarda ilişkiler mevcuttur. Cumhuriyet'in ilk yıllarında Türkiye'nin ciddi sorunlar yaşadğı İngiltere ve Fransa ile ilişkileri bir ittifak antlaşması imzalayacak kadar düzelirken İtalya ile neredeyse "düşman" noktasına gelmesi incelenmeye değer bir konudur. Bu çalışmada sadece siyasi ilişkiler birinci elden Türk ve İtalyan kaynaklarından faydalanılarak incelenmiştir. Devamı olan sosyal, kültürel ve ekonomik ilişkilerde hazırlanmaktadır.
