^#smrgSAHAF Yara Falı -

Zeynep Uzunbay'ın şiirlerini okurken gözlerimin önünde şöyle bir görüntü beliriyor: Bir öğrenci evinde toplanmış kızlı-erkekli üniversiteliler, kimi çay içiyor kimi kahve. Aralarında topladıkları parayla aldıkları şarap ve biraları daha sonra açacaklar. Yere oturmuşlar, bir kelime oyunu oynuyorlar. Biri bir kelime atıyor ortaya, başka biri o kelimeyi yere düşmeden tutuyor, usulca öpüyor, sevip okşuyor. Sonra bir mektup yazar gibi yanına bir kelime daha ekliyor, onu bir başkası alıyor, derken mektup elden ele... Sonra sıra Zeynep Uzunbay'a geliyor. Bu hayli birikmiş, yüklenmiş, ağırlaşmış mektubu, artık ona Kelime Kuşu diyelim, tutuyor, ona kanat veriyor, ruh veriyor ve uçmaya bırakıyor. Kelime Kuşu'nun ruhu kanatlarıdır. Kelimeleri kanatlandırıyor Uzunbay, sonra da sokağa salıyor. O kuş kime konacağını biliyor, sokakta, parkta, ağaçta bir arkadaş arıyor kendine, bulur bulmaz da şiir kuşu olarak ona konuyor.

Yüklü bir şiir, dertli bir şiir. Ama ağırlığını da, yükünü de, derdini de kimsenin üstüne yıkmamak için, ‘şair-ben'ini hırpalayarak, kanatarak azaltıyor, derdi onda kalıyor, sevinci okuyanda. İçindeki karanlığa çoktan ulaşmış çünkü. Şiirini o karanlıkta sınamış, halsizliğin, güçsüzlüğün o kendine mahsus lezzetini yakalamış, her şeyin aslında ‘şakacıktan' olduğunun bilgisine varmış, ‘benim halim, halsizliğimdir' demiş, sonra da ‘alın, ne haliniz varsa görün' der gibi şiirin arkadaşlarına, ki onlar en iyi arkadaşlarıdır, şiirini armağan etmiş.

Zeynep Uzunbay'ın Yara Falı'ndan bahtımıza bir ‘kız kardeş' çıkmış böylece: Lorca'nın Kız kardeşi. -Haydar Ergülen (Arka kapaktan)