Romanın kahramanı Popinga, Sait Faik'in 1948 yılında yayımlanan Lüzumsuz Adam'ına benzer. Bu kitapla hikâyeciliğinde yeni bir döneme giren Sait Faik'in, anlatıcıyı anlatının içine daha çok sokma, görünür kılma çabasında, Simenon'un, kendisi hakkında yazılanlara müdahale eden, yaşamının nasıl devam edeceğine karar vermeye çalışarak var olan kurguyu bozup kendi kurgusunu yaşamaya başlayan karakteriyle benzerlikler yakaladığı söylenebilir.
Bir gün baktım, elinde Georges Simenon'un L'Homme qui regardait passer les trains romanı var. Hayrola, dedim Lautréamont'un pabucu dama mı atıldı? Lautréamont en sevdiği yazarlardan biriydi. Öyle severdi. Eline nereden geçmişse, Simenon'u okumuş, beğenmiş. Çok iyi yazar, dedi. Benim Simenon'u beğendiğimi bilirdi. Kumkapı'ya indik, Kör Agop'ta oturduk. Ben bu kitabı çevireceğim, dedi. Destekledim. Aradan çok bir zaman geçmedi, baktım çeviri bitmiş. Onun öyle uzun uzadıya masa başında oturup çeviri yapmayacağını çok iyi biliyordum, şaşırdım. Dedi ki, gülümseyerek: "O kadar çok sevdim ki, tuttum bir forma kadar okudum, başladım yazmaya. Baktım, üç dört formalık yazı yazmışım. Biraz daha okudum, gene devam ettim. Atlaya-atlaya biraz daha da okudum ve yazdım. Kitap bitti." - Özdemir Asaf, "Sait Faik'in Kişiliği ve Son Günleri", Milliyet Sanat, Mayıs 1979
Romanın kahramanı Popinga, Sait Faik'in 1948 yılında yayımlanan Lüzumsuz Adam'ına benzer. Bu kitapla hikâyeciliğinde yeni bir döneme giren Sait Faik'in, anlatıcıyı anlatının içine daha çok sokma, görünür kılma çabasında, Simenon'un, kendisi hakkında yazılanlara müdahale eden, yaşamının nasıl devam edeceğine karar vermeye çalışarak var olan kurguyu bozup kendi kurgusunu yaşamaya başlayan karakteriyle benzerlikler yakaladığı söylenebilir.
Bir gün baktım, elinde Georges Simenon'un L'Homme qui regardait passer les trains romanı var. Hayrola, dedim Lautréamont'un pabucu dama mı atıldı? Lautréamont en sevdiği yazarlardan biriydi. Öyle severdi. Eline nereden geçmişse, Simenon'u okumuş, beğenmiş. Çok iyi yazar, dedi. Benim Simenon'u beğendiğimi bilirdi. Kumkapı'ya indik, Kör Agop'ta oturduk. Ben bu kitabı çevireceğim, dedi. Destekledim. Aradan çok bir zaman geçmedi, baktım çeviri bitmiş. Onun öyle uzun uzadıya masa başında oturup çeviri yapmayacağını çok iyi biliyordum, şaşırdım. Dedi ki, gülümseyerek: "O kadar çok sevdim ki, tuttum bir forma kadar okudum, başladım yazmaya. Baktım, üç dört formalık yazı yazmışım. Biraz daha okudum, gene devam ettim. Atlaya-atlaya biraz daha da okudum ve yazdım. Kitap bitti." - Özdemir Asaf, "Sait Faik'in Kişiliği ve Son Günleri", Milliyet Sanat, Mayıs 1979